Psychoterapia humanistyczno-doświadczeniowa

W psychoterapii humanistycznej istotne jest skupienie na człowieku pod kątem holistycznym. Kluczowe są jego uczucia, doświadczenia i postrzeganie siebie.

Psychoterapia doświadczeniowa koncentruje się wokół funkcji orientacyjnych organizmu: emocji, zmysłów, znaczeń. Pełne, niezakłócone doświadczanie rozumiane jest tutaj jako warunek zdrowia psychicznego. Praca terapeutyczna i jej metody zmierzają do osiągnięcia tego celu. Psychoterapeuta opiera się na założeniu, że każdy ma możliwości wykorzystania całego swojego potencjału. Słuchając pacjenta terapeuta interpretuje jego słowa, postawę, zachowania uświadamiając mu, co naprawdę mówi i co czuje. Celem terapii jest samorealizacja i pomoc w zwiększaniu poczucia własnej wartości.

Wyjątkowe w tym podejściu jest to, że relacja jest bardzo ważnym elementem pracy, a terapeuta jest empatyczny i bliski w kontakcie. Większość podejść w psychoterapii opiera się na przekonaniu, że pacjent nieświadomie przelewa na terapeutę reakcje emocjonalne, których doświadczał wobec ważnych osób z własnego życia. W podejściu humanistyczno-doświadczeniowym traktuje się relację terapeutyczną jako prawdziwą, w której wraz z procesem terapii jest coraz mniej przeniesienia, a coraz więcej prawdy i sama w sobie jest już ona lecząca.

Psychoterapia humanistyczno-doświadczeniowa skierowana jest dla osób:

• które chcą poszerzyć świadomość własnych wyborów życiowych i wartości;
• którym zależy na przeżyciu korektywnych doświadczeń emocjonalnych;
• którym dotychczasowe sposoby postępowania uniemożliwiały samorealizację;
• cierpiących ze względu na trudną i bolesną przeszłość, np. dzieci  z rodzin alkoholowych (tzw. DDA), wywodzących się z rodzin dysfunkcyjnych, naznaczonych przemocą, niepełnych;
• które nie potrafią stworzyć trwałego związku, są samotne lub mają problemy w relacjach z bliskimi;
• które pragną się rozwijać, poszukują dróg samorealizacji.